یک شعر زیبا

٩٠٤٦ امام صادق عليه السلام: بنده ميان سه چيز قرار گرفته است؛ ميان بلا و قضا و نعمت. در برابر بلاى خدا وظيفه صبر است، در برابر قضاى خدا وظيفه تسليم است و در برابر نعمت خدا وظيفه شكر است.٢٠٤٢٩ امام على عليه السلام: نعمت‌هاى خدا به بنده، باعث جلب نيازهاى مردم به سوى اوست. پس هركه به خاطر خدا وظيفه‌اى را كه نسبت به اين نعمت‌ها دارد به جاى آورَد، آنها را در معرض دوام و پايندگى قرار داده است و هركه به وظيفۀ خود در اين زمينه عمل نكند، آن نعمت‌ها را در معرض زوال و نابودى نهاده است.٢٠٤٣٠ امام على عليه السلام: هركه از نعمت‌هاى خدا بيشتر بهره‌مند باشد، نيازهاى مردم به او زياد شود. پس، هركس براى رضاى خدا وظيفۀ خود را در قبال نعمت‌ها به جا آورد، آنها را در معرض دوام و پايندگى قرار دهد و هركه به وظيفۀ خود در اين باره عمل نكند، آن نعمت‌ها را در معرض زوال و نابودى نهاده است.٩٠٧. امام على عليه السلام: امام وظيفه دارد بر طبق آنچه خدا نازل كرده است حكومت كند و امانت را ادا نمايد. چون چنين كند مردم وظيفه دارند سخنش را بشنوند، فرمانش را ببرند و هرگاه آنان را فرا خواند، اجابت كنند.٨٩٨٤. الإمامُ عليٌّ عليه السلام: لأَنسُبَنَّ الإسلامَ نِسبَةً لَم يَنسُبهُ أحَدٌ قَبلي ولا يَنسُبُهُ أحَدٌ بَعدي: الإسلامُ هُو التسليمُ‌، والتسليمُ هُو التصديقُ‌، والتصديقُ هُو اليَقينُ‌، واليَقينُ هُو الأداءُ‌، والأداءُ هُو العَمَلُ‌٨٩٨٤. امام على عليه السلام: اسلام را آن چنان وصف كنم كه پيش از من هيچ كس چنان وصفى نكرده و پس از من نيز نخواهد كرد: اسلام، همان تسليم است و تسليم، همان تصديق و تصديق، همان يقين و يقين، همان انجام وظيفه است و انجام وظيفه، همان عمل است.٩٧٩٨. امام على عليه السلام: كسى كه به او نيكى شده، وظيفه د یک شعر زیبا...

چرا از نماز لذت نمی‌برم؟کتاب گزیده شناخت‌نامه نمازبالاتر از لذایذ مادّى آیة اللّه بهجت در بارۀ لذّت بردن اولیاى الهى از نماز، نقل كرده‌اند كه: استاد اخلاق ما در نجف (مرحوم آقاى قاضى) مى‌فرمود: «اگر لذّت نماز را بدانند، مى‌دانند كه در دنیا، لذّتى بالاتر از نماز نیست». فرزند آیة اللّه بهجت، پس از نقل این مطلب از پدر بزرگوار خود براى این جانب، افزود كه: ایشان به دلیل بسیارىِ نماز، دچار ضعف مى‌شدند. به همین خاطر، در صدد برآمدیم از نمازهاى [مستحبّىِ‌] ایشان بكاهیم؛ اما ایشان در مقابل مى‌فرمود: اگر سلاطین عالَم مى‌دانستند كه انسان، در حال نماز، چه لذّت‌هایى مى‌بَرد، هیچ گاه دنبال لذایذ مادّى نمى‌رفتند. لذّتبخش‌تر از بهشت! مرحوم آیة اللّه سید احمد فِهرى (م 1385 ش) براى این جانب نقل كردند كه: شخصاً از آقا سیدعلى قاضى شنیدم كه فرمود: «مدّتى است كه فكر مى‌كنم: اگر در بهشت، نگذارند ما نماز بخوانیم، چه كنیم‌؟!». آیة اللّه فهرى، اضافه كرد كه ایشان جملۀ یاد شده را با لهجۀ تركى شیرینى، ادا مى‌فرمود. همچنین آیة اللّه فهرى نقل كردند كه: سید على اكبر اعمى‌ مى‌گفت: مدّت ده روز براى من، حالتى دست داد كه هر مشكلى داشتم، حل مى‌شد. شبهه‌اى در حال نماز برایم پیش آمد و آن، این بود كه: چگونه ممكن است افرادى همچون اوَیس قَرَن و...، یك شب تا صبح، سجده كنند...؟ با این ذهنیت به ركوع رفتم و گفتم: «سُبحانَ رَبّىَ الْعظیمِ وبِحَمدِه». خیلى لذّت بردم. دو باره گفتم. لذّتم بیشتر شد. همچنان، هر چه بیشتر این ذكر را مى‌گفتم، بیشتر لذّت مى‌بردم.... بدین سان، شبهۀ من برطرف شد كه اهل معرفت كه از انس با خدا خسته نمى‌شوند، به دلیل لذّتى است كه از نظر معنوى، احساس مى‌كنند. آیة اللّه بهجت نیز نقل كرده‌اند كه: آقا میرزا ح یک شعر زیبا...